Bij de toewijzing van edelstenen aan locaties op de dierenriem wordt de turkoois
meestal bij Vissen geplaatst. De turkoois is een van de weinige edelstenen die niet
schittert.
Afb.508
De aanwending van edelstenen (als 'medicijn' of als 'charm') is niet zo ongevaarlijk
als het lijkt. Niets ter wereld is geheel goed of kwaad. Zoals de mens bestaat uit
de harmonie tussen lichaam en ziel, zo bestaan dieren, planten èn stenen uit een
innerlijk/psychische- en uiterlijk/materiële kracht. (De verschillen laat ik hier
maar buiten beschouwing.)
Het hoog achten van het uiterlijke, het lichaam, en het versterken en bevorderen
van fysieke kwesties, heeft behalve een op mededogen gefundeerde
welzijnsbevorderende kant ook een kleine schaduwzijde. Het is fysieke groei ten
laste van geesteskrachten. Toepassing van edelstenen bij allerhande kwaaltjes
en gelegenheden neigt dan ook naar het terrein van de wil, de individuele willekeur,
in plaats van bescheidenheid en overgave aan de bovenpersoonlijke
(voor)bestemming.
..................................Afb.509
O.a. om deze reden werden stenen en kruiden vroeger slechts als geneesmiddel
ingezet onder de woorden 'Zo God wil' (in het Midden Oosten en Europa) of onder
aanroeping van Hemel en Aarde (in het Verre Oosten). De geneeskracht,
grotendeels voortkomend uit de bovenpersoonlijke sfeer, kan bovendien slechts
effectief ingezet worden indien het bijbehorende idee (dat in plant of steen
vorm aannam) in de 'genezer' reeds verwerkelijkt is. (Je kunt niet doorgeven wat
niet minstens in aanleg bij je aanwezig is.)
Bovendien bestaat er nog het gevaar van 'tegen het grotere plan in helpen'.
Wie kent de grens tussen zinvol- en overbodig leiden/lijden? Om nog maar te
zwijgen over het gevaar om allerlei onrijpe wensen vervuld te krijgen.
Het teveel aandacht besteden aan de materiële krachten is niet alleen een uiting van
ijdelheid (dat in dit geval makkelijk kan ontaarden in fetisjisme) maar gaat tevens
ten koste van geesteskrachten. De aan het fysieke toegevoegde krachten zullen na
verloop van tijd 'geleend' blijken te zijn. Ze worden weer teruggegeven aan de aarde.
De strijd voor het lichaam valt uiteindelijk niet te winnen. Het overgeven aan de ziel
is daarentegen zonder gevaar. (Zie ook noot 62.)
'Tau baart een,
een baart twee.
Twee baart drie,
Drie baart de myriade creaties.
De myriade creaties dragen het duister beginsel op hun rug,
en omhelzen het lichtbeginsel in hun centrum.
Door vermenging der adems komt samenklank.
Wat onder de hemel waarlijk gehaat wordt,
is alleenstaand, verlaten en graanloos zijn.
En toch noemen koningen en prinsen zich zo.
Is vermindering soms niet vermeerderend,
vermeerdering soms niet verminderend?
Daarom:
Wat het volk leert, zal ik 's nachts beraden en dan anderen leren.
De krachtigen en vasten sterven immers niet natuurlijk;
ik zal dat tot vader der lering nemen.'
	(TTT XLII)
Waarna hij vervolgt met:
'Het zachtste onder de hemel,
galoppeert triomfantelijk zwervend over het hardste onder de hemel.
Niet-zijn,
zwerft in wat geen tussenruimten heeft.
Daardoor ken ik het vermeerderende van niet-doende-zijn;
weinigen onder de hemel kunnen dit.'
	(TTT XLIII)
Dat het nu juist de latere Taoïsten waren die vervielen tot (stenen)magie lijkt het
toppunt van ironie, maar was waarschijnlijk onvermijdelijk in het Vissentijdperk
(waarover later meer). Het probleem zit hem nl. niet zozeer in de stenen of de
vooronderstelde genezende werking (het is zelfs de hoogste geneeswijze, die op
het niveau der oorzaken, in het onbewuste, inwerkt), maar in de wijze waarop er
mee omgegaan wordt.
De term 'Diamant' is hiervan een goed voorbeeld. Ze is zowel toepasselijk als
misleidend. 'Steen' is wat dat betreft waarschijnlijk nauwkeuriger. Het gaat nl. niet
zozeer om de uiterlijk hoog gewaardeerde koolstof-structuur van de
gemonopoliseerde delfstof Diamant (door de familie Beer; vgl. Diamant/Grote- +
Kleine Beer + poolster) als wel om de Silicium (=kiezel)-structuur (die uit twee
tegen elkaar geplaatste piramides bestaat).
Silicium is na zuurstof het meest voorkomende element, dat ¼e van de aardkorst
vormt. De naam Silicium is afgeleid van het Latijnse Silex, d.w.z. 'Vuursteen'. Het
zijn juist de carbonaten (koolstof-verbindingen) zoals Diamant en krijt die de
uitzondering vormen onder de gesteenten. De silicium-verbinding met zuurstof
(Si02) levert het zand, kwarts, bergkristal, amethist, opaal, agaat, jaspis enz.
Zou het hardste, oudste, onbeweeglijkste en uiterlijk duurste, wel het geschiktst
kunnen zijn om een heilzame werking teweeg te brengen?
De samenklank, de harmoniërende werking, slaat pas aan als de intentie over komt.
En dat kan pas bij vertrouwen, onschuld, en overgave aan de kant van degene die
het steentje als hulpkracht ontvangt en bij een duidelijk afgebakend doel van de
kant van degene die het steentje doorgeeft.
Afb.510
Hoe meer het uiterlijke en maatschappelijk hoog gewaardeerde der stenen op de
voorgrond komt en hoe meer het bewustzijn zich er mee bemoeit, (door sceptische
besprekingen en onderzoek van de werkingsmechanismes) of zelfs door het uiten
van de geestdrift (vgl. #161) en het daardoor oproepen van jaloezie en nijd,
hoe minder diep het symbool overgedragen kan worden op het onderbewustzijn.
Hoe minder mogelijkheden tot 'aanslaan'. De helende, harmoniërende werking op
het lichaam is nl. een symboolimpuls op het niveau van het onderbewustzijn, van
waaruit alle lichamelijke kwesties energetisch gedirigeerd worden.
Hoe minder ego (hoogmoed, ijdelheid, eigenzinnigheid) hoe sterker de werking.
Slechts wie ontvankelijk is kan ook ontvangen. Zo gaat het bij alle 'faith healing'.
De steen-kristallen functioneren daarbij als een soort van batterijtjes die een
elektromagnetische impuls (aanhoudend en daardoor versterkt) door kunnen geven.
Het ware niet-doende zijn (Woe Wei), slechts bewegend in overgave op het niveau
van het onderbewustzijn, hoe zouden daar veel mensen aan toe kunnen zijn?
Wie de esoterische idee-krachten, welke door de edelstenen belichaamd kunnen
worden, uiterlijk hanteert, in het bereik van het bewustzijn, het spreken, kan er
niet zeker van zijn dat de omgeving ondersteunend/opbouwend zal reageren
zodat de kans groter wordt dat de aansterkende/veredelende werking afdwaalt.
Het vanuit de woestijn van Silicon-valley in aantocht zijnde 'Diamanttijdperk' (de
opvolging van het 'informatietijdperk') voorspelt dan ook enorme problemen uit
onverwachte hoek (Uranus) t.g.v. de nano technologie. Dit zouden bijv. bij het
Waterman tijdperk behorende 'aardschokken' kunnen worden. Ondanks de
schitterende perspectieven als universele kracht-hulp is het sterk de vraag of deze
miniatuur technologie nog wel een beheersbare technologie kàn zijn.
De Diamant is van oudsher nl. de grens van de beheersbaarheid der menseninvloed.
We zagen dit al bij de voor-Egyptische cultuur. (Terwijl de Oud-Egyptische kalender
het einde der (Vissen)tijd en de overgang naar het Watermantijdperk ook ongeveer
samen laat vallen met het verwachtte door breken van de atoom-manipulatie;
de nano-technologie-toepassing op industriële schaal tussen 2010 en 2020 CE.)
'Weten het niet-weten is hoog.
Niet van niet-weten weten is een ziekte.
De klinker is niet ziek,
omdat deze ziek is van die grootse ziekte.
Daarom niet ziek.'
	(TTT LXXI)